‘s Morgens nemen ik en mijn medezusters een sober ontbijt, want wit brood, melk, eieren, zijn al een tijd echte luxeproducten geworden. In de refter van het Paridaensinstituut verzamelen we voor de vlucht. Naar verluidt moet iedereen zo vlug mogelijk de stad verlaten om niet ten prooi te vallen aan een moordend bombardement op de stad dat de Duitsers vandaag op de stad zullen uitvoeren.
We knielen voor een kort gebedje in de refter en dat zetten we ons op weg. Maar waar naartoe? Dat weten we nog niet. De Schapenstraat is helemaal vol met mensen die allemaal de stad uitgaan, daarna lopen we door naar de dreef in Heverlee: zwart van het volk. Wat een aanblik: arme mensen met hun povere bezit in een laken gebonden en over de schouder gegooid, rijke vrouwen zonder handschoenen of hoed dragen noodgedwongen ook hun bezittingen in zo’n pakket. Zieken worden ondersteund, ouderen op een kar. Een oude begijn en een zwaar zieke worden gedragen, maar onderweg sterven ze. De zusters van het weeshuis zijn onderweg met hun 400 wezen.
In Egenhoven houden we even halt. Tegen de middag kampeert onze groep op de begraafplaats van Bertem. Gezeten op kerkstoelen eten we elk ons stuk chocola voor onderweg op. We kijken al uit naar een plaats om te overnachten en naar nog wat eten, maar dat is niet gemakkelijk te vinden en we zijn met een honderdtal.
Vluchtelingen op weg, augustus 1914 (foto de Gerlache 1917)
